Vakantiekriebelingen

Een ongelooflijk gevoel begint zich meester van mij te maken.
Zenuwen, kriebels in de buik, hoofd in de wolken, neurotisch gedrag, to do lijstjes op elk los papiertje…

Ja hoor, het is weer tijd voor ....VERLOF! 
Na maanden noeste arbeid - wij ambtenaren durven daar voor uit te komen - volgt nu dus de beloning. 

En hoe gaan wij dat verlof invullen, vraagt u?

Wel, wij wagen ons samen aan een tripje Chicago!
Chi-town!
The Windy City!
De geboorteplek van Mr. T.!!
Chicago dus.

En de deep-dish pizza’s zijn er naar ‘t schijnt to die for.

Nu alleen nog mijn lief afhelpen van zijn panische vliegangst.

Kakeltrut zkt staminée

Na een jaar wonen op het Zuid, heb ik mijn portie trendyness gehad. Cafés volgestouwd met french gemanicuurde lolita's in d&g heels die de gemiddelde vrouw hoogtevrees zouden geven en hipsters met wit gebleachte tanden die zelfs 's nachts hun hoornen gemontuurde zonnebril niet afgezet krijgen.

Ik heb nu even nood aan een bruine kroeg waar de verslagen man alleen oog heeft voor zijn pint en waar de overrijpe vrouw waggelend een praatje slaat met iedereen. Waar de vogelenpik en de flipperkast het enige entertainment zijn. Met dikke fluwelen gordijnen voor den entree en muren die volhangen met foto’s van kaartspelende honden en uitgestalde trofeeën van plaatselijke helden. Waar niet opgekeken wordt wanneer iemand binnenwandelt in z’n peignoir. Waar de weeë geur van het toilet je tegemoet komt als een goede vriend. Waar Freddy Breck en Dennie Christian weemoedig door de luidsprekers kraken en waar de sanseveria nog een gewone plant is.

In Antwerpen zijn er ongetwijfeld genoeg etablissementen van dien aard. Ik doe een beroep op u, ervaren caféganger, om enkele suggesties in mijn box te droppen. Ik oefen alvast van thuis uit in het aanknopen van gesprekken over lang vervlogen tijden, toen de mensch nog gelukkig was en een pintje nog 20 frank kostte*.

Alvast bedankt.

* Geen idéé meer hoeveel een pintje ooit in Belgische frank heeft gekost

Not good

Sinds zondagnacht zit uw Kakeltrut met een geknelde zenuw in haar bovenrug. Nee, het heeft niets te maken met mijn vermeend gedive op Pukkelpop. U moest eens weten hoe rustig ik daar tegen een paaltje heb gezeten en kruiswoordraadsels heb ingevuld. Nee, dat uitbundige gedrag was niet de reden van de oprispende zenuw.

’t Is altijd hetzelfde liedje volgens de dokter: stress en een slechte houding achter de computer. Of – en dat concludeer ik dan maar even zelf – gewoon teveel tijd achter de computer. Want ’s avonds voor het slapengaan nestel ik me nog even achter het scherm en surf ik erop los. En dat doe ik in alle mogelijke houdingen: in kleermakerszit, op ingetrokken knieën, wijdbeens, dwars hangend over de armleuningen, linkervoet onder rechterbil (want rechtervoet onder linkerbil lukt me niet)… you name it. Geen aanrader voor een genetisch ruglijder als ik.

En hoewel ik de voorgeschreven spierverslappers fuckin awesome vond – zeker in combinatie met ongeveer drie pintjes – heb ik toch maar wijselijk besloten om de symptomatische bestrijding te vervangen door good old fashioned gekraak. Mijn osteopaat (aka Magic Touch) heeft het euvel opgelost door mijn rug op tien en mijn nek op vier plaatsen te kraken. En mijn klantenkaart zegt dat ik nog vijf keer mag gaan. Goodie!!

… maar die verdomde sit-ups doe ik niet. Hell no.

Boredom - geekdom

Een miezerig zondagje en geen lief thuis om me te entertainen. Dat resulteert bij uw Kakeltrut gegarandeerd tot doelloos gesurf op het net.
Jawel, ik heb geen leven.

Maar de makers van deze websites ook niet.

Hier is een site met de naam Sometimes Red, Sometimes Blue. Surf er een drietal keer naartoe en u begrijpt het concept.

Soms zijn ze iets behulpzamer. Deze is handig, voor mij althans.

En hier wordt u tureluurs van. Ik geraakte tot 4875. En u?

Tijd teveel? Want more? Klik!

Via Lamazone vond ik dan weer een website met soortgenoten. Halleluja, ik ben niet alleen.

En van Halleluja gesproken, hebt u uw ochtendgymnastiek al gedaan?
Come on body, come on soul!

Wel, dit was weer een vruchtbare voormiddag me dunkt.

Black-out

Deze week was het weer zover. Mijn autootje was toe aan zijn jaarlijkse controle. Ik veronderstel dat niemand echt uitkijkt naar dit karwei, maar ik denk dat ik het me toch iets harder aantrek dan het gemiddelde keuringsslachtoffer. Voor mij is het een examen dat moet peilen naar mijn kunde om een auto een heel jaar lang in ere te houden. En op examens (en sollicitatiegesprekken for that matter) reageer ik niet al te best.

Het was mijn beurt om de auto voor te rijden. Zoals op elk examen dat ik ooit heb afgelegd, ervoer ik ook nu weer de alombekende black-out. Zonder de handrem op had mijn autootje wellicht iets minder gekreund en gesleept, en zou het niet geleken hebben alsof ik zou gaan opstijgen. De keurder wist meteen wat voor vlees hij in de kuip had. Auto diende terug stilgelegd te worden voor verdere controle.

- “Zet uw lichten maar op”, riep hij.
"Oh neen, ze branden niet". Mijn gedachten raceten door mijn hoofd. Hoe kwam het toch dat de lichten niet werkten? Ik had de lichtknop toch omgedraaid? Hellup!?
-“Misschien eerst de sleutel in het contact omdraaien?” stelde hij sarcastisch voor.
Ik stierf. Dat zou een mens toch moeten weten na 15 jaar autorijden.
- “Rechterpinker alstublieft”, ging hij verveeld verder.
Dit bevel resulteerde achtereenvolgens in het verward opzetten van de ruitenwissers, eerst in trage en vervolgens in snelle stand (gelukkig zat er geen water meer in het reservoir), gevolgd door een zenuwtrek op de klaxon. Na een verschietsprongetje van tien centimer hoog, kalmeerde de man zich weer, maar zijn gezicht was gezakt tot op half zeven. 

- “Uw rechterstoplicht werkt niet meer, madam”, deelde hij nuchter mee.
Het zag zwart voor mijn ogen. Ik zou afgekeurd worden, en ik zou binnen de kortste keren terug moeten afdalen naar this fresh hell, alwaar men me opnieuw zou afkeuren voor een andere banaliteit, zodat ik Twilight Zone-gewijs levenslang gedoemd zou zijn tot dit vagevuur dat men autokeuring noemt. Slik. De keurder zag me blijkbaar spierwit wegtrekken, en stelde me in zijn administratieve power lingo gerust dat dit “slechts een formele waarschuwing zou inhouden, en niet zou leiden tot algehele afkeuring.” Een intern vreugdedansje voltrok zich.

Nadat mijn auto vervolgens nog even hardhandig werd dooreengeschud, opgetild, getest en gemeten mocht ik naar buiten rijden. Want we waren… GESLAAGD!
Ik heb mijn wagentje een innig kusje op de kap gegeven en ben in tweede versnelling schokkend weggereden, 38 euro armer en tien grijze haren rijker.

Doemfeest

Misschien komt het door het druilerige weer, misschien ligt het (jawel, weeral) aan die tijd van de maand, of misschien is het omdat ik me helemaal ondergedompeld heb in Six Feet Under, maar ik vraag me al de hele morgen af met welke muziek ik mijn begrafenis zou opluisteren.

Ik ga voor Paradise City van Guns n' Roses.
En ik voer een dress code in: smart-metal.

En u?

Brokjes

De barbeque van gisteren is me niet goed bevallen…

’t Is lang geleden dat het nog eens zijn weg door de neus vond.

Snort.

Alles of niks

Gematigdheid is een schone deugd... die ik graag zou bezitten. Helaas heeft Onze Lieve Heer in al zijn wijsheid ooit beslist dat ik beter af was met een zwak karakter zonder enige vorm van discipline. Ik sukkel namelijk van de ene ‘verslaving’ in de andere, en de ene al wat minder bewonderenswaardig dan de andere.

Mijn naam is Kakeltrut en ik ben verslaafd aan TV-series. Ik ben een kettingseriekijkster. (bestaat dat woord?) Na de zware aankoop van alle seizoensboxen van een welbepaalde serie nestel ik me op elk vrij moment in de zetel en dan mag de wereld voor mijn part vergaan. Momenteel ben ik een sucker voor Six Feet Under. U ziet, ik ben zelfs geen trendsetter in mijn verslavingen, maar een naloper die hopeloos te laat mee op de kar springt. Mijn volgende seriële addictie zal wellicht House MD worden. Zo binnen een dik jaar, schat ik, wanneer de boxen al tweedehands verkocht worden.

Zo ben ik ook net afgekickt van een kruiswoordraadselobsessie. Overal nam ik mijn Denksportboek met Denksportpotlood en Denksportgom mee. En een slijper, voor de zeer intensieve Denksportdagen. Voor het slapengaan snel nog vier raadsels, tijdens de lunchpauze een drietal, en mijn toiletbezoek duurde acht kruiswoordraadsels lang. Maar ik was niet erg goed, al heb ik wel de woorden neukbeer en massagekip uitgevonden.

Dus als u mij een tijdje niet ziet, ga er dan maar van uit dat ik weer één of andere habit heb opgeraapt. De periodes dat ik ‘droog sta’ ben ik vrij rusteloos en werk ik mijn lief serieus op zijn zenuwen. Suggesties voor nieuwe verslavingen zijn dus meer dan welkom: beschouw het als goede daad naar mijn vriendje toe. Sport- of kuisverslavingen zijn niet bespreekbaar. Daar word je écht te moe van.

En dan vlieg ik nu in de Haagen Dazs.
En ja... ik stop nooit voor ik de bodem van de pot zie.

En.... ACTIE!

Héérlijk zo’n dagje verlof.

D’er ligt ergens een heel lang to-do lijstje, maar ik weet nu al dat er weinig van in huis gaat komen. Want zulke gestolen dagen zijn gemaakt om te couch potato’en. Boekje, filmpje, muziekje, ijscreme… het leven kan schoon zijn.

En dan - net voor manlief afgepeigerd thuiskomt van het werk – snel in actie schieten om die mesthoop in de keuken op te ruimen, de strijkplank klaar te zetten, rap in het winkeltje eten en drinken te gaan kopen en vliegensvlug de benen te ontharen. Nog snel nieuwe lakens opleggen en het lijkt of deze brave huissloor de hele dag in de weer is geweest.

Iedereen blij.

Watch it

Dit weekend was het weer die tijd van de maand. Of eerder: het was weer het weekend vóór die tijd van de maand. Het was… (cue Twilight zone)… PMS-tijd.
Voor de onwetenden en dus – laat ons eerlijk zijn – gelukkigen onder u: PMS betekent Premenstrual Syndrome of, in het Algemeen Beter Bekend Nederlands, de barre depressie voor het bezoek van tante Marie.

Wat gaat er dan precies in het hoofd van een vrouw om, vraagt u zich af?
Een greep:
“Waarom ben ik zo dik?”
“Vergeet het maar, ik kom niet buiten vanavond”
“Hoe, jij gaat alleen op stap?”
“Hmmm, ik ga gewoon even proeven van de pot Haagen Dazs…”
“Zeg beebie, lees eens tussen de lijnen!”
“Vind je mij te dik?”
“Trouwens, wie was dat meisje waarmee je gisteren stond te praten?”
“Ja, nu kan ik hem beter helemaal opeten”
“Je vindt me dus te dik??”
*lang gezicht en/of tranen*

Met andere woorden, dit weekend was er géén plaats voor twee in de zetel, slingerde het lullige opmerkingen over een (eigenlijk niet echt) vuile badkamer, en kreeg hij the cold shoulder in bed… Gelukkig heb ik een supervent die geweldig incasseert, of wijselijk de rust gaat opzoeken in zijn stamkroeg.

Sommige vrouwen hebben helemaal geen last van PMS.
Daar is ook een naam voor:
Trutten.

Bim bam

De Kathedraal. Elke avond sinds onze verhuis kijk ik recht naar Hare Eéntoornigheid terwijl ik sta te koken. En dat heeft toch een zekere je-ne-sais-quoi. Je voelt je midden in de stad en je behoort toe tot die stad. Verknochte stadsmus die ik ben, kan ik dat wel smaken.

Maar ondertussen heeft het ‘wat is dat toch charmant’-gevoel plaats gemaakt voor een ‘verdomme, is het weer zo laat?’-gevoel. En u mag die uitspraak zowel figuurlijk als letterlijk nemen. Want voor welke heilige (pun intended) luidt Hare Roomsheid haar klokken op het halfuur, op het kwartier, ja, soms zelfs om 7 minuten voor en 7 minuten na het uur? Stamt dit gebruik uit een tijd dat men nog bezetener was door tijd dan nu? Gingen de mensen om het kwartier biechten en moesten ze daaraan herinnerd worden? Wil het Vaticaan ons er constant op wijzen dat God ons ziet?

Het weekend garandeert een klokkofonie – want een samenhangende melodie brengen de krengen niet voort – met huwelijken en begrafenissen, of godbetert, wanneer er een koning of een prins jarig is. Ja, dan zijn we vertrokken voor een dik halfuur non-stop. En je denkt dat de Apocalyps nabij is wanneer net dàn haar vriendjes Sint-Paulus, Carolus Borromeus en een achterlijke kapel om de hoek invallen. Je denkt wel na op zaterdagnacht na die zoveelste pint, want op zondag wil je niet met een kater in ons bed liggen.

Ik vraag me af, kan die hele katholieke komedie eigenlijk nog in deze tijden van godsdienstvrijheid en -gelijkheid? Conclusie: ofwel voeren ze die geluidshinder af… ofwel komen er in het centrum van Antwerpen minstens twee moskeeën bij. Trouwens, ik ben ervan overtuigd dat een dromerig zingende imam mij rustiger maakt dan een verlebberde beiaardversie van Save all your kisses for me.

En dan nog iets, nu ik toch bezig ben: ik vind het zeer misleidend dat de klokken om 7u30 al acht keer luiden. Hoe kan je – nauwkeurig tellend, terwijl je nog lekker in het ochtenddons aan het soezen bent – nu weten of het 8u of 7u30 is? Je wil als goeie ambtenaar toch ook niet té vroeg op het werk aankomen, nietwaar.

Ziezo, wie tekent mijn petitie?

Venetië

Van woensdag tot en met zaterdag vertoef ik in het prachtige Venetië, bij een heerlijk weertje van 30°C.

Ahhh Venezia… Stad der Bruggen... Bruid van de Zee... Koningin van de Adriatische Zee!

Ziet u mij hier al voorbij varen?
Of hier een beetje flaneren?
Smullen van lokale delicatessen?
Hiervoor in bewondering staan?
Of hiervoor?
Of misschien hiervoor?

None of that!!

Ik mag drie dagen lang hier zitten. Luisteren naar haar, hem en hem.

Spannend, toch?

(in all fairness: ik kijk er echt wel naar uit :)

Intermezzo

Gehoord op het nieuws: "De Vlaamse en de Federaalse regering..."

Mooi zo.

Leuk leuk leuk!

Een nieuwe werkweek staat voor de deur!!

En vanwaar dat plotse enthousiasme, vraagt u zich af? Wel, ik heb verleden week drie dagen ononderbroken mijn bureau opgeruimd. Het was nodig, let me tell you.

Om maar te zeggen, de kuisvrouwen mijden al sinds jaren mijn bureau in een radius van een meter, als was het een nest van ziekten en epidemieën. Enkele documenten onderaan de papierberg dateerden van 2005, en een tiental spinnetjes en vliegjes vonden in de periode 2005-2008 blijkbaar de dood tussen de gunningsdossiers en de communicatieplannen in. De balpennen, waarvan ik mijn collega’s verdacht ze gegapt te hebben, zijn op mirakuleuze wijze weer boven water gekomen. Én ik ben in totaal drie euro vijftien cent rijker geworden.

Nooit gedacht dat ik ooit zou behoren tot “zij die een clean surface bezitten”. 
Ik geef het een week.

Oh the horror

Gezien op Vitaya, “televisie voor levensgenieters en mensen die op zoek zijn naar kwaliteit in hun leven”: mensen met cataplexie.

Deze misfortuinlijken kunnen geen emotie voelen, of ze vallen boenk in slaap. Vooral lachen doet hen ineenzakken op de grond als een hoopje snurkende massa. Waar dan ook - op café, op een feestje, lekker voor de buis met een komische film, in den Deca Dance op de Sinksenfoor - zonder enige verwittiging: plofzzzzzzzzzzzz.

Verboden te lachen, heel je leven lang.
Stel je voor.

Maar met zo’n aandoening voor de tv gaan werken, is het toch wel een beetje gaan zoeken, vind ik.

This one goes out to the one i love

Sinds kort heeft mijn lief de weg naar mijn blog gevonden (“Hoe, gij hebt ne blog?”). Daarom, ook langs deze weg, een ode aan mijn lief - weliswaar licht geïntoxiceerd, maar daarom niet minder gemeend.

Ik zie mijn lief graag omdat:

• hij me minder neurotisch maakt

• hij heel goed weet wat hij wil (in tegenstelling tot mezelf)

• hij zowel links als rechts van het bed kan slapen

• hij de vuilzakken steeds buitenzet met een glimlach en het glas al fluitend naar de glasbak brengt

• hij me heeft gevinyld

• hij de enige is die me ooit heeft kunnen lepelen

• hij my own mothafucka MacGyver is

• hij de mooiste glimlach heeft

• zijn protjes hetzelfde klinken en stinken als de mijne

• hij de beste impressie van Nosferatu weggeeft

• hij een pisknopje heeft (don’t ask)

• hij me deze blog zal vergeven

Love you beebie…

Yay!

Morgenavond komt mijn liefje terug van Berlijn. Hoewel ik beloofd had hem niet lastig te vallen, heb ik hem zaterdag toch even gebeld. Hij lag gelukkig niet ergens verminkt in Marzahn of verkracht in Schoeneberg, maar stelde het goed. Meer zelfs, hij was dolenthousiast. Elke avond op café met wildvreemden, obscure bandjes gaan bekijken en daarna met de bandleden doorzakken. Mooi zo!

Maar ik ben toch blij dat hij terug komt. Behalve dat ik hem superhard gemist heb, is twee keer zelf de vuilbakken buitenzetten meer dan genoeg.

FIESTA!

Het vakantiegeld is gestort.

Natuurlijk, na het aflossen van mijn schuld bij Tante VISA schiet er niet veel meer over. Maar toch gaan we morgenvroeg op strooptocht naar pumps/jeans/handtas. En eens checken wat Airstop te bieden heeft aan promoties.

Want sparen is zo 2007.

Wowzers

Paul Smith, typewriter artist. Go Paul!

Allez toch.

Mijn liefje is vanmorgen vertrokken voor tien dagen Berlijn en ik vervéél me…

Een staminee heb ik niet.

Een goed boek dan maar?

Nope, alles uitgelezen.

Lekker badje nemen?

Meh, geen badschuim meer.

Prison Break kijken?

Michael foockin Scofield kan mijn rug op met zijn fluisterstemmetje.

Dan maar mailtjes checken.

Beetje YouTuben en blogjes doornemen.

Streepje muziek luisteren.

En – kijk eens aan – ineens zijn we twee uur verder. 

Time well spent.

Is het gestopt met regenen? Yes! Tijd voor een trip naar de nachtwinkel.

…

Help mij.

Ow yeah

Wat doe je op een zonnige zaterdag als deze, met geen rotte euro op je rekening?

Lekker lui wezen op je dakterras natuurlijk.

Binnenkort: BBQ’s en cocktails @ our place!

En omdat we nogal fier zijn op ons terras, hieronder enkele stoeffoto’s.

Epic

Het was een zege voor mezelf. De Ten Miles. Uitgelopen. Victorie!

Het was hard verdorie. Drie keer gestopt. Eén keer gestruikeld over een verloren loopschoen. Maar luid aanmoedigende vrienden aan de kant deden me volharden. Een bonkend hart, een euforisch gevoel.

Prachtig.


En dit alles in mijn dromen.

Puh.

Volgende week weer Start-To-Runnen.
Misschien.

Trixen

Vanavond een Trix-avondje met Jason Isbell.

Flashback

Toen ik heel, héél klein was, en bij mijn grootmoeder op de schoot zat, fascineerden haar handen mij altijd enorm. Het verweerde vel bleef staan zoals je het boetseerde, alsof het klei was. Bij mij lukte dat niet, want mijn velletje zat nog zo strak als een ballon. "Ge moogt content zijn da ge da nog nie kunt, me menneke", zei ze nog. Bummer!

 

Nu, bijna dertig jaar later, is mijn droom uitgekomen. 

Morgen naar 't stad voor een voedende, antirimpel handcrème.

Vanavond ga ik naar deze heren kijken.

D'oh!

En 't ziet er niet naar uit dat daar vandaag verandering in komt.

Meh.

Hebt u ook van die dagen? 

Waarop de vuilzakken op zijn, net wanneer je net een nieuwe moet steken?

Waarop de lepel vol tomatensaus plets op je witte blouse spat?

Waarop je factuur voor de autoverzekering en die voor de brandverzekering op dezelfde dag in de bus liggen?

Waarop je je computer van azerty naar querty omtovert en niet meer weet hoe dat ongedaan te maken?

Waarop je het bad laat overlopen, en in alle haast je teen stoot tegen de deur, waardoor die dekselse nagel nog verder scheurt.

Nee, ik ook niet.

Mission accomplished

Familiebezoek was leuk, kindjes waren braaf, hapjes waren goed bevonden, appartement evenzeer.
Uw (zelf)voldane Kakeltrut

Zoinks

Vandaag = schoonfamiliebezoek.

To do:
- stofzuigen en met nat (i want to break free)
- badkamer kuisen (hoogpolig tapijtje terug hoogpolig krijgen)
- opruimen (alles in de kasten wegmoffelen)
- hopen op goed weer (sure)
- dipgroenten maken (met dank aan Devos Lemmens)
- kindvriendelijk zijn (eep) 
Uw neurotische Kakeltrut

Wij zijn open

Lieve Mijnheer de Wijkagent,

Begin februari zijn wij verhuisd naar uw wijk. U bent misschien al langsgeweest, maar hebt ons  waarschijnlijk niet gevonden. Onze namen hingen namelijk nog niet op de bel. Maar sinds gisteren wonen wij niet meer anoniem.

Dus kom gerust nog eens langs. Onze bel is wel kapot, dus gooi een paar steentjes tegen het raam, zodat we weten dat u voor de deur staat. Ik zorg voor melk en koekjes.

Tot dra!

Uw Kakeltrut

Nagelstaarderij

De tijd van de open schoenen komt eraan. Hoewel ik dit vooruitzicht in normale omstandigheden zou toejuichen, is er momenteel een kink in de kabel... of beter, een scheur in de nagel.

Een half jaar geleden rende ik Sicilië rond in een paar ballerina’s. Schoon en lieflijk, dat wel. Maar ook pijnlijk en toch iets te lang gedragen dan goed voor me was. Want wat tijdens het reisje verdacht veel op aanstellerij leek (dixit het lief), bleken nadien twee blauwe dikketeennagels te zijn. En nu zes maanden later - net voor het mooie weer - dreigen de krengen middendoor te scheuren.

Mijn modetip voor de zomer: de gesloten basketsloef.

(Stinkvoeten are back in style, baby)

Het is niet voor mij, het is voor mijn eenzaamheid

Beste lezer, wie u ook moge zijn, weest welgekomen.

Ik ben hier om prietpraat te verkopen. Om mijn ei kwijt te kunnen. 
Kortom - laat ons een koe een kat noemen - om tijd te verspillen. 

Ik ken helaas niemand in de blogging community dus ik veronderstel dat het vaak zal lijken alsof ik tegen mezelf aan het praten/schrijven ben. 

Net zoals in het echte leven dus. 
No biggie.

Uw Kakeltrut.