Bim bam

De Kathedraal. Elke avond sinds onze verhuis kijk ik recht naar Hare Eéntoornigheid terwijl ik sta te koken. En dat heeft toch een zekere je-ne-sais-quoi. Je voelt je midden in de stad en je behoort toe tot die stad. Verknochte stadsmus die ik ben, kan ik dat wel smaken.

Maar ondertussen heeft het ‘wat is dat toch charmant’-gevoel plaats gemaakt voor een ‘verdomme, is het weer zo laat?’-gevoel. En u mag die uitspraak zowel figuurlijk als letterlijk nemen. Want voor welke heilige (pun intended) luidt Hare Roomsheid haar klokken op het halfuur, op het kwartier, ja, soms zelfs om 7 minuten voor en 7 minuten na het uur? Stamt dit gebruik uit een tijd dat men nog bezetener was door tijd dan nu? Gingen de mensen om het kwartier biechten en moesten ze daaraan herinnerd worden? Wil het Vaticaan ons er constant op wijzen dat God ons ziet?

Het weekend garandeert een klokkofonie – want een samenhangende melodie brengen de krengen niet voort – met huwelijken en begrafenissen, of godbetert, wanneer er een koning of een prins jarig is. Ja, dan zijn we vertrokken voor een dik halfuur non-stop. En je denkt dat de Apocalyps nabij is wanneer net dàn haar vriendjes Sint-Paulus, Carolus Borromeus en een achterlijke kapel om de hoek invallen. Je denkt wel na op zaterdagnacht na die zoveelste pint, want op zondag wil je niet met een kater in ons bed liggen.

Ik vraag me af, kan die hele katholieke komedie eigenlijk nog in deze tijden van godsdienstvrijheid en -gelijkheid? Conclusie: ofwel voeren ze die geluidshinder af… ofwel komen er in het centrum van Antwerpen minstens twee moskeeën bij. Trouwens, ik ben ervan overtuigd dat een dromerig zingende imam mij rustiger maakt dan een verlebberde beiaardversie van Save all your kisses for me.

En dan nog iets, nu ik toch bezig ben: ik vind het zeer misleidend dat de klokken om 7u30 al acht keer luiden. Hoe kan je – nauwkeurig tellend, terwijl je nog lekker in het ochtenddons aan het soezen bent – nu weten of het 8u of 7u30 is? Je wil als goeie ambtenaar toch ook niet té vroeg op het werk aankomen, nietwaar.

Ziezo, wie tekent mijn petitie?

Venetië

Van woensdag tot en met zaterdag vertoef ik in het prachtige Venetië, bij een heerlijk weertje van 30°C.

Ahhh Venezia… Stad der Bruggen... Bruid van de Zee... Koningin van de Adriatische Zee!

Ziet u mij hier al voorbij varen?
Of hier een beetje flaneren?
Smullen van lokale delicatessen?
Hiervoor in bewondering staan?
Of hiervoor?
Of misschien hiervoor?

None of that!!

Ik mag drie dagen lang hier zitten. Luisteren naar haar, hem en hem.

Spannend, toch?

(in all fairness: ik kijk er echt wel naar uit :)

Intermezzo

Gehoord op het nieuws: "De Vlaamse en de Federaalse regering..."

Mooi zo.

Leuk leuk leuk!

Een nieuwe werkweek staat voor de deur!!

En vanwaar dat plotse enthousiasme, vraagt u zich af? Wel, ik heb verleden week drie dagen ononderbroken mijn bureau opgeruimd. Het was nodig, let me tell you.

Om maar te zeggen, de kuisvrouwen mijden al sinds jaren mijn bureau in een radius van een meter, als was het een nest van ziekten en epidemieën. Enkele documenten onderaan de papierberg dateerden van 2005, en een tiental spinnetjes en vliegjes vonden in de periode 2005-2008 blijkbaar de dood tussen de gunningsdossiers en de communicatieplannen in. De balpennen, waarvan ik mijn collega’s verdacht ze gegapt te hebben, zijn op mirakuleuze wijze weer boven water gekomen. Én ik ben in totaal drie euro vijftien cent rijker geworden.

Nooit gedacht dat ik ooit zou behoren tot “zij die een clean surface bezitten”. 
Ik geef het een week.