Oh the horror

Gezien op Vitaya, “televisie voor levensgenieters en mensen die op zoek zijn naar kwaliteit in hun leven”: mensen met cataplexie.

Deze misfortuinlijken kunnen geen emotie voelen, of ze vallen boenk in slaap. Vooral lachen doet hen ineenzakken op de grond als een hoopje snurkende massa. Waar dan ook - op café, op een feestje, lekker voor de buis met een komische film, in den Deca Dance op de Sinksenfoor - zonder enige verwittiging: plofzzzzzzzzzzzz.

Verboden te lachen, heel je leven lang.
Stel je voor.

Maar met zo’n aandoening voor de tv gaan werken, is het toch wel een beetje gaan zoeken, vind ik.

This one goes out to the one i love

Sinds kort heeft mijn lief de weg naar mijn blog gevonden (“Hoe, gij hebt ne blog?”). Daarom, ook langs deze weg, een ode aan mijn lief - weliswaar licht geïntoxiceerd, maar daarom niet minder gemeend.

Ik zie mijn lief graag omdat:

• hij me minder neurotisch maakt

• hij heel goed weet wat hij wil (in tegenstelling tot mezelf)

• hij zowel links als rechts van het bed kan slapen

• hij de vuilzakken steeds buitenzet met een glimlach en het glas al fluitend naar de glasbak brengt

• hij me heeft gevinyld

• hij de enige is die me ooit heeft kunnen lepelen

• hij my own mothafucka MacGyver is

• hij de mooiste glimlach heeft

• zijn protjes hetzelfde klinken en stinken als de mijne

• hij de beste impressie van Nosferatu weggeeft

• hij een pisknopje heeft (don’t ask)

• hij me deze blog zal vergeven

Love you beebie…

Yay!

Morgenavond komt mijn liefje terug van Berlijn. Hoewel ik beloofd had hem niet lastig te vallen, heb ik hem zaterdag toch even gebeld. Hij lag gelukkig niet ergens verminkt in Marzahn of verkracht in Schoeneberg, maar stelde het goed. Meer zelfs, hij was dolenthousiast. Elke avond op café met wildvreemden, obscure bandjes gaan bekijken en daarna met de bandleden doorzakken. Mooi zo!

Maar ik ben toch blij dat hij terug komt. Behalve dat ik hem superhard gemist heb, is twee keer zelf de vuilbakken buitenzetten meer dan genoeg.

FIESTA!

Het vakantiegeld is gestort.

Natuurlijk, na het aflossen van mijn schuld bij Tante VISA schiet er niet veel meer over. Maar toch gaan we morgenvroeg op strooptocht naar pumps/jeans/handtas. En eens checken wat Airstop te bieden heeft aan promoties.

Want sparen is zo 2007.