Kakeltrut zkt staminée

Na een jaar wonen op het Zuid, heb ik mijn portie trendyness gehad. Cafés volgestouwd met french gemanicuurde lolita's in d&g heels die de gemiddelde vrouw hoogtevrees zouden geven en hipsters met wit gebleachte tanden die zelfs 's nachts hun hoornen gemontuurde zonnebril niet afgezet krijgen.

Ik heb nu even nood aan een bruine kroeg waar de verslagen man alleen oog heeft voor zijn pint en waar de overrijpe vrouw waggelend een praatje slaat met iedereen. Waar de vogelenpik en de flipperkast het enige entertainment zijn. Met dikke fluwelen gordijnen voor den entree en muren die volhangen met foto’s van kaartspelende honden en uitgestalde trofeeën van plaatselijke helden. Waar niet opgekeken wordt wanneer iemand binnenwandelt in z’n peignoir. Waar de weeë geur van het toilet je tegemoet komt als een goede vriend. Waar Freddy Breck en Dennie Christian weemoedig door de luidsprekers kraken en waar de sanseveria nog een gewone plant is.

In Antwerpen zijn er ongetwijfeld genoeg etablissementen van dien aard. Ik doe een beroep op u, ervaren caféganger, om enkele suggesties in mijn box te droppen. Ik oefen alvast van thuis uit in het aanknopen van gesprekken over lang vervlogen tijden, toen de mensch nog gelukkig was en een pintje nog 20 frank kostte*.

Alvast bedankt.

* Geen idéé meer hoeveel een pintje ooit in Belgische frank heeft gekost

Not good

Sinds zondagnacht zit uw Kakeltrut met een geknelde zenuw in haar bovenrug. Nee, het heeft niets te maken met mijn vermeend gedive op Pukkelpop. U moest eens weten hoe rustig ik daar tegen een paaltje heb gezeten en kruiswoordraadsels heb ingevuld. Nee, dat uitbundige gedrag was niet de reden van de oprispende zenuw.

’t Is altijd hetzelfde liedje volgens de dokter: stress en een slechte houding achter de computer. Of – en dat concludeer ik dan maar even zelf – gewoon teveel tijd achter de computer. Want ’s avonds voor het slapengaan nestel ik me nog even achter het scherm en surf ik erop los. En dat doe ik in alle mogelijke houdingen: in kleermakerszit, op ingetrokken knieën, wijdbeens, dwars hangend over de armleuningen, linkervoet onder rechterbil (want rechtervoet onder linkerbil lukt me niet)… you name it. Geen aanrader voor een genetisch ruglijder als ik.

En hoewel ik de voorgeschreven spierverslappers fuckin awesome vond – zeker in combinatie met ongeveer drie pintjes – heb ik toch maar wijselijk besloten om de symptomatische bestrijding te vervangen door good old fashioned gekraak. Mijn osteopaat (aka Magic Touch) heeft het euvel opgelost door mijn rug op tien en mijn nek op vier plaatsen te kraken. En mijn klantenkaart zegt dat ik nog vijf keer mag gaan. Goodie!!

… maar die verdomde sit-ups doe ik niet. Hell no.

Boredom - geekdom

Een miezerig zondagje en geen lief thuis om me te entertainen. Dat resulteert bij uw Kakeltrut gegarandeerd tot doelloos gesurf op het net.
Jawel, ik heb geen leven.

Maar de makers van deze websites ook niet.

Hier is een site met de naam Sometimes Red, Sometimes Blue. Surf er een drietal keer naartoe en u begrijpt het concept.

Soms zijn ze iets behulpzamer. Deze is handig, voor mij althans.

En hier wordt u tureluurs van. Ik geraakte tot 4875. En u?

Tijd teveel? Want more? Klik!

Via Lamazone vond ik dan weer een website met soortgenoten. Halleluja, ik ben niet alleen.

En van Halleluja gesproken, hebt u uw ochtendgymnastiek al gedaan?
Come on body, come on soul!

Wel, dit was weer een vruchtbare voormiddag me dunkt.

Black-out

Deze week was het weer zover. Mijn autootje was toe aan zijn jaarlijkse controle. Ik veronderstel dat niemand echt uitkijkt naar dit karwei, maar ik denk dat ik het me toch iets harder aantrek dan het gemiddelde keuringsslachtoffer. Voor mij is het een examen dat moet peilen naar mijn kunde om een auto een heel jaar lang in ere te houden. En op examens (en sollicitatiegesprekken for that matter) reageer ik niet al te best.

Het was mijn beurt om de auto voor te rijden. Zoals op elk examen dat ik ooit heb afgelegd, ervoer ik ook nu weer de alombekende black-out. Zonder de handrem op had mijn autootje wellicht iets minder gekreund en gesleept, en zou het niet geleken hebben alsof ik zou gaan opstijgen. De keurder wist meteen wat voor vlees hij in de kuip had. Auto diende terug stilgelegd te worden voor verdere controle.

- “Zet uw lichten maar op”, riep hij.
"Oh neen, ze branden niet". Mijn gedachten raceten door mijn hoofd. Hoe kwam het toch dat de lichten niet werkten? Ik had de lichtknop toch omgedraaid? Hellup!?
-“Misschien eerst de sleutel in het contact omdraaien?” stelde hij sarcastisch voor.
Ik stierf. Dat zou een mens toch moeten weten na 15 jaar autorijden.
- “Rechterpinker alstublieft”, ging hij verveeld verder.
Dit bevel resulteerde achtereenvolgens in het verward opzetten van de ruitenwissers, eerst in trage en vervolgens in snelle stand (gelukkig zat er geen water meer in het reservoir), gevolgd door een zenuwtrek op de klaxon. Na een verschietsprongetje van tien centimer hoog, kalmeerde de man zich weer, maar zijn gezicht was gezakt tot op half zeven. 

- “Uw rechterstoplicht werkt niet meer, madam”, deelde hij nuchter mee.
Het zag zwart voor mijn ogen. Ik zou afgekeurd worden, en ik zou binnen de kortste keren terug moeten afdalen naar this fresh hell, alwaar men me opnieuw zou afkeuren voor een andere banaliteit, zodat ik Twilight Zone-gewijs levenslang gedoemd zou zijn tot dit vagevuur dat men autokeuring noemt. Slik. De keurder zag me blijkbaar spierwit wegtrekken, en stelde me in zijn administratieve power lingo gerust dat dit “slechts een formele waarschuwing zou inhouden, en niet zou leiden tot algehele afkeuring.” Een intern vreugdedansje voltrok zich.

Nadat mijn auto vervolgens nog even hardhandig werd dooreengeschud, opgetild, getest en gemeten mocht ik naar buiten rijden. Want we waren… GESLAAGD!
Ik heb mijn wagentje een innig kusje op de kap gegeven en ben in tweede versnelling schokkend weggereden, 38 euro armer en tien grijze haren rijker.

Doemfeest

Misschien komt het door het druilerige weer, misschien ligt het (jawel, weeral) aan die tijd van de maand, of misschien is het omdat ik me helemaal ondergedompeld heb in Six Feet Under, maar ik vraag me al de hele morgen af met welke muziek ik mijn begrafenis zou opluisteren.

Ik ga voor Paradise City van Guns n' Roses.
En ik voer een dress code in: smart-metal.

En u?

Brokjes

De barbeque van gisteren is me niet goed bevallen…

’t Is lang geleden dat het nog eens zijn weg door de neus vond.

Snort.