Deze week was het weer zover. Mijn autootje was toe aan zijn jaarlijkse controle. Ik veronderstel dat niemand echt uitkijkt naar dit karwei, maar ik denk dat ik het me toch iets harder aantrek dan het gemiddelde keuringsslachtoffer. Voor mij is het een examen dat moet peilen naar mijn kunde om een auto een heel jaar lang in ere te houden. En op examens (en sollicitatiegesprekken for that matter) reageer ik niet al te best.
Het was mijn beurt om de auto voor te rijden. Zoals op elk examen dat ik ooit heb afgelegd, ervoer ik ook nu weer de alombekende black-out. Zonder de handrem op had mijn autootje wellicht iets minder gekreund en gesleept, en zou het niet geleken hebben alsof ik zou gaan opstijgen. De keurder wist meteen wat voor vlees hij in de kuip had. Auto diende terug stilgelegd te worden voor verdere controle.
"Oh neen, ze branden niet". Mijn gedachten raceten door mijn hoofd. Hoe kwam het toch dat de lichten niet werkten? Ik had de lichtknop toch omgedraaid? Hellup!?
-“Misschien eerst de sleutel in het contact omdraaien?” stelde hij sarcastisch voor.
Ik stierf. Dat zou een mens toch moeten weten na 15 jaar autorijden.
- “Rechterpinker alstublieft”, ging hij verveeld verder.
Dit bevel resulteerde achtereenvolgens in het verward opzetten van de ruitenwissers, eerst in trage en vervolgens in snelle stand (gelukkig zat er geen water meer in het reservoir), gevolgd door een zenuwtrek op de klaxon. Na een verschietsprongetje van tien centimer hoog, kalmeerde de man zich weer, maar zijn gezicht was gezakt tot op half zeven.
- “Uw rechterstoplicht werkt niet meer, madam”, deelde hij nuchter mee.
Het zag zwart voor mijn ogen. Ik zou afgekeurd worden, en ik zou binnen de kortste keren terug moeten afdalen naar this fresh hell, alwaar men me opnieuw zou afkeuren voor een andere banaliteit, zodat ik Twilight Zone-gewijs levenslang gedoemd zou zijn tot dit vagevuur dat men autokeuring noemt. Slik. De keurder zag me blijkbaar spierwit wegtrekken, en stelde me in zijn administratieve power lingo gerust dat dit “slechts een formele waarschuwing zou inhouden, en niet zou leiden tot algehele afkeuring.” Een intern vreugdedansje voltrok zich.
Het zag zwart voor mijn ogen. Ik zou afgekeurd worden, en ik zou binnen de kortste keren terug moeten afdalen naar this fresh hell, alwaar men me opnieuw zou afkeuren voor een andere banaliteit, zodat ik Twilight Zone-gewijs levenslang gedoemd zou zijn tot dit vagevuur dat men autokeuring noemt. Slik. De keurder zag me blijkbaar spierwit wegtrekken, en stelde me in zijn administratieve power lingo gerust dat dit “slechts een formele waarschuwing zou inhouden, en niet zou leiden tot algehele afkeuring.” Een intern vreugdedansje voltrok zich.
Ik heb mijn wagentje een innig kusje op de kap gegeven en ben in tweede versnelling schokkend weggereden, 38 euro armer en tien grijze haren rijker.
4 opmerkingen:
Zoek een jobke met een bedrijfswagen en verleden tijd is dit lijden! Uch!
hahaha
gelukkig doet mijn lief dat voor mij, en hij komt uit een familie van autotechniekers dus meestal is de schade beperkt.
maar ik kan het me zo voorstellen. ik zou zo naast je kunnen gezeten hebben :)
Oh help, pijnlijke herinneringen komen naar boven ... Hopelijk doet mijn lief dat ook de volgende keer voor mij!
oef..
Gaat dat zo in België ...
Mijn autotje wordt in een garage gekeurd, alles wat ze maar kunnen vervangen doen ze ook. Dus lampjes, banden en ze vullen de ruitenwisservloeistof ook nog aan (terwijl het al vol zat).
Maar blij dat je lekker weer mag rond karren!
Een reactie posten